บางครั้ง…คนเราก็ต้องอยู่
บางครั้ง….ไร้เพื่อนฝูงอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเหงาหงอยกันบ้าง เป็นธรรมดา
รักกัน ห่างกัน จากกัน พรากกัน สิ้นสูญต่อกัน เป็นธรรมดา
ใจที่แข็งแกร่งจนชนะ คือใจที่พ่ายแพ้มามากต่อมากนัก มันจึงแกร่ง
แกร่งด้วยความพ่ายแพ้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หน่อแห่งชัยชนะ จึงพอแทงหน่อขึ้นมา
มันเป็นชัยชนะ ที่ปีนป่ายจากความพ่ายแพ้ ชนะแล้วก็ยังแพ้ ชัยชนะ ที่รออยู่
ชีวิตที่เกิดมา ต่างโหยหาชัยชนะ
ผู้ไม่เคยแพ้ จะรู้จักชนะมาแต่หนไหน
ชนะหมื่นแสนยิ่งใหญ่และเกรียงไกร ไม่เท่าชนะใจของเจ้าของ ที่ชนะใจตนเอง
ชนะก็ต้องจาก ชนะก็ต้องพราก ยิ่งเหินห่างกันไปไกล
รอยยิ้มแห่งความมีชัยที่ชนะใจ มันอิสระใจ เหนือกว่ารอยยิ้มที่ออกจากใจ ออกจากใจ ออกจากใจ ของการออกจากใจใดๆทั้งปวง
ยิ้มนี้แม้ไม่มีใคร แต่ยังมีกระจกใส สะท้อนรอยยิ้มเป็นเพื่อนที่จริงใจ อยู่เสมอ
รอยยิ้มในกระจกใส แม้ไม่มีใจ แต่มันสะท้อนรอยยิ้มที่จริงใจ เป็นยิ้มที่แสนสดใส
แม้ไม่มีใคร กระจกใสในใจ ก็ส่งยิ้มให้เจ้าของยิ้ม….ตลอดเวลา
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง เอาธรรม..มันต้องราดด้วยขี้
